ŽUTA MINUTA – Tenis, reket, babe i žabe u savremenoj srpskoj mitologiji

Ilustracija Jelena Žilić

Nedavna izjava uglednog beogradskog profesora Milana St. Protića u kojoj kritikuje svenarodnu opsjednutost nevjerovatnim sportskim uspjesima Novaka Đokovića, izazvala je negativne reakcije sa obje strane Drine. Ne sporeći, kako je rekao, epohalni uspjeh Novaka Đokovića, Protić je pokušao objasniti, kako ne bi trebali miješati „babe i žabe“ i sve probleme skrivati iza uspjeha ovog sportiste.

Piše: Miljan Kovač

„Mi time peglamo, brišemo sve svoje neuspehe, frustracije, očajanja, tražimo utehu. Nema tu utehe. Nema. To je uspeh jednog čoveka, u jednoj oblasti, koga bi smo sutra birali za predsednika. Zato što neko dobro prebacuje onu malu lopticu preko mreže s jedne strane na drugu udarajući nekom maškom, mi mislimo da takav može sve i zna sve“, rekao je između ostalog St. Protić.

I to je njegova „velika krivica“, jer bolje dirnuti u sunce nego masi koja je naučila da se krije iza nečijih leđa dirnuti u „babe i žabe“. Jer upravo konstantnim miješanjem, ta dva na izgled potpuno različita organizma, ovaj narod pored svih „nedaća“ i uzaludnih pokušaja da krene bar korak naprijed, stoički stoji u mjestu. I pored stalnog privida da se nešto mijenja, ili da se bar pokušava promijeniti, stajanje u mjestu naša je narodna konstanta.

Kako drugačije objasniti činjenicu tako brzog ponavljanja istorije na ovim prostorima, tačnije njenog stalnog okretanja u mjestu i tolikog srpskog jedinstva u toj istrajnosti s obje strane Drine.

Prije samo 3 i kusur decenije demonstranti u Beogradu i drugim gradovima susjedne Srbije na ulicama i trgovima u svakodnevnim okupljanjima tražili su silazak režima Slobodana Miloševića sa vlasti. Režima koji je unesrećio i Srbiju i sve oko Srbije, gurnuvši i sopstveni i njemu bliske narode u krvavi rat, a Srbiju, njene građane u izolaciju, bijedu, na kraju i NATO bombe. Desetine i stotine hiljada onih koji nisu prihvatali takvu sudbinu predvođeni intelektualcima, glumcima, sportistima i liderima tadašnje opozicije svakodnevno su se suprotstavljali takvoj politici.

Bez ikakve milosti režim Slobodana Miloševića na demonstrante je pored policije, izvodio i tenkove, ali i eskadrone raznih batinaša. Oni su bez milosti tukli koga su stigli, samo ako je javno digao glas protiv „vođe“. Tukli su studente, penzionere i muškarce i žene i djecu...

I dan danas veterani tih protesta prepričavaju da su ih tukli batinaši koji su za tu priliku uvoženi sa ove strane Drine, od Zvornika sve do Knina. Fanatično odani i zagledani u „lidera svih Srba“, kako su odmilja zvali posljednjeg boljševičkog diktatora u Evropi, u konačnici suđenog, ali zbog smrti brže od suda, neosuđenog ratnog zločinca.

Nikakvo čudo s obzirom da su u to vrijeme srpski ratni voždovi sa Pala i iz Knina, zdužno podržavali vlast koja je bukvalno gazila, lomila i sakatila Srbiju, sve kunući se u tu istu „majčicu Srbiju“.

Visoke pozicije u toj i takvoj vlasti zauzimali su i današnji vladari Srbije. Aktuelni predsjednik Aleksandar Vučić, upisao se u istoriju kao Miloševićev ministar informisanja, koji je rijetke slobodne medije ako treba i pendrekom gasio.

Nakon prividnih promjena nikada prežaljenog 05. oktobra 2000. isti, samo malo prepakovani, kroje sudbinu Srbije.

Decenijama poslije u Banjaluci, su decembra 2018. godine, građani okupljeni u neformalnu grupu Pravda za Davida, tražeći istinu i pravdu za ubijenog mladića iz Banjaluke, na svojim leđima osjetili pendreke „narodne vlasti“. I lica u uniformama policije RS, koja na čistom ekavskom, sa šumadijskim ili beogradskim naglaskom, dok batinaju psuju i viču: „lezi bre dole, beži bre“. Do dan danas nemamo odgovor jesu li to „braća s one strane Drine“, vraćala neki stari dug, u čvrstoj ruci, batini nemilosti...

Zato ovih dana dok desetine hiljada građana Srbije predvođenih intelektualnom, umjetničkom, sportskom elitom i istaknutim aktivistima protestuju protiv izgradnje opasnih rudnika litijuma blizu Drine, svjedočimo zdušnoj podršci i vlasti i opozicije sa ove strane Drine, „mudroj“ politici Aleksandra Vučića. (S izuzetkom Liste za pravdu i red Nebojše Vukanovića i par lokalnih političara u Banjaluci).

Baš kao što su to devedesetih činili njihovi „politički uzori“ paljanski i kninski.

Riječ je uglavnom o političarima kojima su usta puna ljubavi prema „matici Srbiji“. Istovremeno ispada da nemaju ništa protiv toga što aktuelna beogradska vlast namjerava za šaku evra dozvoliti prekopavanje i trovanje te iste Srbije. Čudna neka ljubav.

Možda je ipak lakše gurnuti sve pod tepih i skoncentrisati se na „velike sportske uspjehe“. Pa u oktobru na izbore. I tako u krug.

Kolumne „Žuta minuta", su dio serije „Impuls semafor“ 

Autor: Impuls