Viseći vrtovi Vavilona jedno su od sedam čuda antičkog sveta i veruje se da su se nalazili na oko 80 kilometara južno od Bagdada u gradu Al Hila u Iraku. Ova građevina bila je čin ljubavi kralja Nabukodonosora II prema svojoj bolesnoj ženi Amitis od Medije kojoj je nedostajao bujni, planinski pejzaž njene domovine. Viseći vrtovi Vavilona opisani su i kao tehnološko čudo jer su konstruisani tako da dovlače vodu iz Eufrata do vrha oaze okružene pustinjom.
Podaci o veličini Visećih vrtova razlikuju se od izvora do izvora. Herodot je tvrdio da su spoljni zidovi Vavilona dugački 90 kilometara, debeli 24, a visoki 97 metara, a Diodor sa Sicilije zapisao je da su dimenzije Visećih vrtova bile 30 sa 30 metara i da su izgrađeni na nivoe kako bi izgledali kao teatar. Još uvek nije najjasnije kako su vrtovi dobijali potrebnu vodu. Neki tvrde da je za te potrebe korišćen Arhimedov vijak, a drugi da je voda verovatno stizala zahvaljujući kofama okačenim na lanac koji su pokretala dva točka. Budući da su Viseći vrtovi bili podignuti iznad krajolika, od erozije su ih čuvale ogromne kamene ploče koje su bile nepoznate tadašnjem običnom čoveku iz tog kraja.
Danas je prava nepoznanica da li su Viseći vrtovi Vavilona uopšte i postojali. Lokalno stanovništvo bi verovatno zabeležilo nešto tako impresivno, ali o tome ne postoji nikakav pisani trag savremenika bliskih tom kraju sveta. Herodot, istoričar koji je 450. godine pre nove ere opširno opisivao lepotu Vavilona, nigde nije pomenuo Viseće vrtove, a svi zapisi o jednom od sedam svetskih čuda antičkog sveta dolaze od grčkih istoričara Strabona i Diodora sa Sicilije koji nikad u svom životu nisu posetili Vavilon. Ne samo da se postojanje te građevine dovodi u pitanje, već se smatra da se, ukoliko je tako nešto postojalo, zasluga za izgradnju daje pogrešnom čoveku. Mnogi naučnici novijeg doba smatraju da je Viseće vrtove, ukoliko su postojali, gradio kralj Senaherib koji je vladao Asirijom od 705. p.n.e. do 681. p.n.e.
Priča o Visećim vrtovima Vavilona proširila se verovatno zahvaljujući vojsci Aleksandra Velikog koja je, vrativši se u domovinu, pričala o raskošu Mesopotamije i lepoti Vavilonske kule. Kao što to obično biva kad se nešto prepričava od usta do usta, opisi koje je vojska davala vremenom su dobili nove detalje i takva izmenjena priča stigla je i do istoričara koji su opisali arhitektonsko čudo u Vavilonu. Ako su Viseći vrtovi Vavilona zaista postojali, onda ih je verovatno progutala pustinja jer do današnjeg dana nisu pronađeni dokazi o njihovoj stvarnoj lokaciji.
