Vojnici su hiljadama godina koristili bijelu zastavu kako bi označili kapitulaciju. Rimski hroničar Livije opisao je kartaginski brod ukrašen bijelom vunom i granama masline kao simbol pregovora tokom Drugog punskog rata, a Tacit je kasnije zabilježio da su bijele zastave bile podignute da bi označile predaju Vitelijevih snaga u Drugoj bici kod Kremone.
Većina istoričara vjeruje da je bijela zastava korišćena zato što se lako razlikovala u žaru borbe. Pošto je bijela tkanina bila uobičajena u antičkom svijetu, smatra se da su vojnici koristili materijal koji im je bio pri ruci kako bi u brzini pokazali svoju nemoć i zaustavili borbu. Bijela zastava je kasnije postala dobro poznata u ratovanju na zapadu, ali istraživanja pokazuju da je u Kini, tokom vladavine istočne dinastije Han, počela da se koristi u prva tri vijeka nove ere nezavisno od zapadnog svijeta. Bijela boja je u Kini dugo bila u vezi sa smrću i žalosti, tako da su kineski vojnici vjerovatno tokom predaje koristili bijelu zastavu kako bi iskazali tugu zbog poraza.
U novijoj istoriji bijela zastava je postala simbol ne samo za predaju, već i za želju da se proglasi primirje i započnu pregovori na bojnom polju. Srednjovjekovni glasnici nosili su bijele barjake kako bi se razlikovali od boraca, a vojnici u Američkom građanskom ratu mahali su bijelim zastavama prije nego što bi podigli ranjenike. Različita značenja bijele zastave kasnije su kodifikovana Haškom i Ženevskom konvencijom u 19. i 20. vijeku. Isti ovi sporazumi zabranjuju korišćenje bijele zastave za lažnu predaju kako bi se neprijateljskoj vojsci napravila zasjeda.
