Film sedamdesetih - Love and Bullets 1979 ( Ljubav i metci)
Kraj 70-tih godina donosi nam prekretnicu u pravljenju filmova i filmskoj industriji. Sve veća upotreba specijalnih efekata, kao i estetske hirurgije, natjerati će i režisere da se ograničavanju više na kompjuterska rješenja, nego na glumačka umijeća svojih protagonista i odabranih vedeta.
Piše: Muhamed Kovačević
Ipak kada je u pitanju dotični film, možemo slobodno reći da on spada u red klasičnih ostvarenja tog doba, i može se komotno posmatrati kao film koji je nastao u duhu tog vremena. Režiser Stjuart Rozenberg (Stuart Rosenberg), koji je svoj zanat ispekao radeći sa Pol Njumanom (Paul Newman), izabrao je poprilično jaku glumačku postavu, koji su uglavnom činili glumci sa tadašnje A holivudske (Hollywood) liste, u kojoj je prednjačio već afirmisani i veoma popularni glumac Čarls Bronson (Charles Bornson). Dovođenjem Čarlsa u film, obezbjedila se i podrška produkcijske kuće Antoana B Richmonda (Antony B. Richmond), koji se već ranije proslavio surađivajući sa čuvenim Serđom Leoneom (Sergio Leone), a što je prakitčno značilo i snimanje filma “uživo”, odnosno van studija što je u to vrijeme prestavljalo ne mali poduhvat. Naravno pošto je dio novca obezbjeđen iz Švicarske asocijacije za film, imali smo priliku gledati prelijepe krajolike čuvenih Švicarskih zimskih odmarališta, iako se ipak na kraju zbog post produkcije film vodi kao Britansko vlasništvo.
Što se pak samog filma tiče, saradnja scenarista Vendela Majasa (Wendell Mayas) i Džona Melsona (John Melson), se nije pokazala kao najbolje rješenje. Izuzetno slaba dramaturgija radnje, koja uslovljava početak filma sa nejasnim zapletom i nelogičnom pričom o običnom policijskom komesaru, koji bez značajnog povoda postaje glavni lovac na najvećeg lokalnog mafijaškog šefa, kasnije će biti dodatno oslabljenja (da ne kažemo i nešto grublje), bespotrebnim razvlačenjem scena od strane reižsera, pa se u jednom trenutku čini kako cijeli film liči na neki turistički spot za prirodne ljepote Švicarske, nego li za ozbiljnu filmsku radnju. Treba posebno naglasiti i nesretno postavljenje sporednih uloga, te njihove priče u filmu.
Analogija aljkavosti dobrih i loših momaka, koja će se u narednim decenijama razviti u gotovo pa savršene oblike, opisivajući maloumnost rada što mafijaških klanova, što policijskih sistema uglavnom Američkih službi, u ovom filmu ipak nije precizno razrađena, pa se neke banalnosti koje su se koristile kao humoristički elemenat, nisu mogle nikako uklopiti u jednu prilično ozbiljnu priču o atentatu. Također, važno je napomenuti da u jednom momentu, gotovo bez ikakve potrebe, u prvi plan se ističu glumci, koji bi gledajući današnje filmove sa sličnom tematikom bili samo obični statisti za kadar od 10 sekundi, bez prava na komunikaciju, naravno. Ipak gluma protagonista u filmu se može okarakterisati kao veoma solidna.
Muzička tema u filmu je ipak nešto što je potpuno osvježavajuće. Lagani ritam maestra Lale Šifrina (Lalo Schifrin), potpuno se uklapa u tempo filma, i ničim ne odstupa od njegove radnje.
Na kraju ako uzmemo u obzir da se radi 1979 godini, i na glumačku postavu koja se pojavljuje u filmu, možemo slobodno reći da se od filma očekivalo mnogo, mnogo više. Ipak prema statističkim podacima, treba istaći da je film bez obzira na sve, jako dobro prošao u kinima što u Britaniji, što u tadašnjoj Zapadnoj Njemačkoj, u kojoj je bio premijerno prikazan tačno 5 mjeseci prije nego u Sjedinjenim Američkim Državama, u kojima se i odvija cjelokupna priča.
Ocjena 6/10
Pristojan film za gledanje.
Impulsportal
