„Madona u crkvi”, Jan van Ajk
„Madona u crkvi”, detalj, Jan van Ajk, foto: Google Arts & Culture
„Kao što sunčeva svetlost prodire kroz prozorsko staklo bez da ga ošteti i probija njegovu čvrstu formu neprimetno suptilno, ne ozleđujući ga kad prolazi, niti ga uništavajući na putu nazad, tako je reč božja, sjaj Oca, pohodila devičanske odaje a zatim je otišla dalje, iz zatvorene materice” rekao je nekada davno Bernard od Klervoa, sveštenik, teolog, mistik i filozof, pripadnik cistercitskog reda. Njegove reči zapisane su četiri veka pre nego što će flamanski majstor Jan van Ajk uzeti kist u ruke i uljanim bojama (tada još uvek novim i revolucionarnim) na dasci naslikati lik Bogorodice Kraljice nebesa.
Van Ajkova slika Madona u crkvi nastala je u periodu između 1438. i 1440. godine. Pretpostavlja se da je bila deo diptiha čiji je desni panel izgubljen. Kasnije kopije ovog dela, kao i slike njegovih savremenika, navode na zaključak da je na desnom krilu diptiha bila prikazana figura donatora u klečećem položaju. No, pošto nam ono više nije dostupno sa njim je u zaborav otišla i informacija ko je bio naručilac ove slike.
Scena je smeštena u unutrašnjost gotičke katedrale. Bogorodica sa malim Hristom ovde je predstavljena kao Kraljica nebesa, što je jedan od epiteta Bogorodice, čest u umetnosti gotike, i lako prepoznatljiv po kruni na njenoj glavi. Slikar ju je za ovu priliku obukao u haljinu vizantijskog stila, sličnu onoj koju u istočnohrišćanskoj ikonografiji nosi Bogorodica Eleusa (Umiljenija). Tamnoplavi ogrtač simbol je njene humanosti i milosti. Crvena haljina koja izviruje ispod ogrtača završava se zlatnim vezom. Na njoj je moguće pročitati slova SOL i LU, verovatno delove reči sole i lux tj, sunce i svetlost. Veza sa Vizantijom deluje neobično, ali je moguće da je slikar imao priliku da vidi neku od vizantijskih ikona u posedu svog patrona, burgundskog grofa Filipa Dobrog, koji je održavao komunikaciju za istočnim carstvom.
Na oltarskoj pregradi iza Bogorodice, izrezbarene u drvetu, predstavljene su scene iz njenog života: Blagovesti, Krunisanje Bogorodice i u višoj zoni samo Raspeće. U niši prikazanoj iza njenog levog ramena nalazi se skulptura Bogorodice sa detetom koja ponavlja istu pozu. U vratima sa desne strane stoje dva anđela i u čast posete Mati božije ovoj crkvi, pevaju psalme.
„Madona u crkvi”, Jan van Ajk, foto: Google Arts & Culture
Upotreba svetlosnih efekata čini posebnu zagonetku i draž slike. Svetlost je prikazana kako dolazi sa severa, a trebalo bi, zbog orijentacije crkve, da dolazi sa juga. Ali, za srednjevekovnog čoveka koji ne gaji posebnu strast prema strogom poštovanju zakona fizike, to je sasvim u redu. U pitanju svakako nije prava već duhovna i simbolična svetlost, koja Bogorodicu prati još od rane mladosti. Naime, ona je začela Hrista uz pomoć svetlosti, u onom trenutku kada joj je na prag sleteo prorok Gavrilo a nju obasjao mistični božanski zrak. Svetlost je postala simbol njenog bezgrešnog začeća, a sa pojavom gotičke arhitekture koja je upotrebu svetlosnih efekata dovela do savršenstva, ne treba da nas čudi značaj koji su joj davali i na slikama.
Simbolična svetlost na ovoj slici situaciji referiše i na prisustvo boga. Ideja mistične svetlosti kao prisustva božanstva ranije se prikazivala predmetima od plemenitih materijala i stakla, koji su je reflektovali, a Van Ajk je jedan od prvih umetnika koji je upotrebljava kao simbol dovoljan sam sebi.
Što se tiče prozora na slici, oni referiraju na gotičke vitraže ali se puni efekat bojenog stakla vidi samo na crvenom i plavom cveću u prozoru koji se posmatraču prikazuje frontalno – iznad Hristovog raspeća.
Slika se od kraja 19. veka do danas nalazi u Berlinskoj galeriji crteža. Odatle je ukradena 1877, nakon čega je vraćena ali bez originalnog rama koji nikada nije pronađen. Pored Ganskog oltara (redovno pogrešno prevođenog jer se crkva za koju je rađen nije nalazila u Gani već u gradu Gentu) i Portreta bračnog para Arnofini, Van Ajkovi prikazi Bogorodice retko kada dobiju zasluženu medijsku pažnju. Ali pogledajte ovu Bogorodicu, Kraljicu nebesa, koja putuje praćena božanskim zrakom, a opet sasvim skromno posećuje crkvu u kojoj je sve sagrađeno i izvajano njoj u čast. Van Ajk je uspeo da joj dodeli purpur i zlato, krunu i vitraže, a da na njenom licu već 7 vekova ne zaiskri ni najmanji tračak samoljublja. Zlato i humanost, luksuz i milost; sa dobrim portretistom moguće je dobiti oba.
piše : MoonQueen
