Dante Gabriel Roseti – Beata Beatriks
Danas je Dante Gabriel Roseti (1828-1882) najpoznatiji i najcenjeniji po svojim radovima posle izlaska iz prerafaelitskog bratstva. Budući da je bio prvi vođa i glasnogovornik tog društva, biće začajan njegov odlazak od njih. Njegova Beata Beatrix, započeta 1864. godine, bliža je kasnijoj fazi njegovog rada.
To je portret njegove žene i njegovog najčešćeg modela Elizabete Sidal koja je 1862. godine izvršila samoubistvo uzevši preveliku količinu laudanuma (derivata opijuma koji izaziva zavisnost) koji se upotrebljavao za suzbijanje bolova, ali se često i zloupotrebljavao. Roseti pokazuje Sidal kao Beatriče, neuhvatljivu, nestvarnu, duhovnu ljubav njegovog imenjaka, italijanskog pesnika Dantea Aligijerija iz dela Novi život (Vita Nuova, oko 1293. godine), a njegov stil je po jednostavnosti i linearnosti ranorenesansni.
Sat na njenoj ruci pokazuje devet sati kada je Elizabeta Sidal izdahnula, a golubica s oreolom, koja nas podesća na Svetog Duha, spušta joj u krilo bulku smrti. U pozadini Dante i Ljubav šetaju ulicama Firence gubeći jedno drugo u magli, što nagoveštava Beatričinu smrt pre samog njihovog susreta. Elizabeta Sidal je ubučena u srednjovekovnu odeću, njena poznata crvena kosa po stilu je poznogotička. Oko glave joj je „oreol“ narandžaste i žute boje. Čini se kao da je na prelazu između života i smrti, a izraz joj odaje molitvu, čežnju, pomirenost; slika zrači čak i erotizmom, što sve odražava Rosetijevo stanje duha gubitka voljene, pa i njegovu polnu frustraciju. Talasasti obrisi povećavaju erotsku napetost. Tu smo vrlo udaljeni od realizma i društvenih problema bratstva i svedoci pojave umetnosti koja izražava maštovitost i duboke psihološke porive.
