Ono po čemu su futuristi bili revolucionarni je da su u potpunosti željeli izbaciti pastu iz talijanske ishrane, riješiti se noževa i viljuški, svako jelo bi moralo biti umjetnički “izvajano”, a korištenjem muzike i parfema u toku objeda su nastojali zakoružiti estetski doživljaj hrane. Na primjer, u Marinettijevom restoranu je svaka politička rasprava za vrijeme ručka bila zabranjena a neka hrana se uopšte ne bi jela, već je služila za posmatranje.
Futuristički pokret (ili futurizam) je nastao u Italiji početkom 20. vijeka. Pored estetičkog akcenta na tehnologiju, brzinu i nasilje, futuristi, predvođeni Filippom Marinettijem (na slici), su takođe dosta pažnje posvećivali i gastronomiji. Upravo u ovoj oblasti su bili ispred svog vremena, kada uzmemo u obzir da se molekularna gastronomija razvila tek početkom ‘90-ih godina. Marinetti, inače autor “Manifesta futurizma” i politički angažovan fašista, takođe je izdao i “Manifest futurističke kuhinje” i bio vlasnik restorana gdje su pripremana jela po njegovom receptu.
Naime, ono po čemu su futuristi bili revolucionarni je da su u potpunosti željeli izbaciti pastu iz talijanske ishrane, riješiti se noževa i viljuški, svako jelo bi moralo biti umjetnički “izvajano”, a korištenjem muzike i parfema u toku objeda su nastojali zakoružiti estetski doživljaj hrane. Na primjer, u Marinettijevom restoranu je svaka politička rasprava za vrijeme ručka bila zabranjena a neka hrana se uopšte ne bi jela, već je služila za posmatranje. Umjesto tradicionalnog kuhinjskog pribora, koristila bi se naučna oprema iz laboratorije, kao što su ozonizatori, homogenizatori i UV lampe.
Evo kako je izgledalo jedno futurističko jelo sa nazivom “Taktilna večera”:
Gosti restorana bi dobili pidžame sa određenim “taktilnim” materijalom, kao što je spužva ili šmirgl papir, pričvršćenim na rukave. Nakon toga bi ih konobari odveli u potpuno zatamnjenu prostoriju, da na osnovu dodira izaberu svog partnera za večeru. Kada bi svi izabrali osobu sa kojom će večerati, prelazilo se u normalnu (osvijetljenu) prostoriju. Tu bi gosti dobili prvo jelo, koje se zove “poliritmična salata”, a koja je napravljena od listova zelene salate, datula i grožđa. Salata bi se nalazila u muzičkoj kutiji i gost bi desnom rukom jeo, dok bi lijevom vrtio mehanizam i proizvodio muziku, uz koju su konobari plesali dok se jelo ne završi.
Sljedeće jelo na meniju je tzv. “magična hrana”, koje se sastojalo od kuglica karamela u koje bi bili ubačeni češanj bijelog luka, sušeno voće, sirovo meso ili ljuta paprika. Na taj način gost ne bi znao šta da očekuje i svaki zalogaj bi bio iznenađenje.
Posljednje jelo je “taktilna povrtna bašta”, koje bi činilo kuhano ili svježe povrće bez dresinga, a gost bi ga morao pojesti bez upotrebe ruku, tačnije, zarivanjem glave u pomenuto povrće. Svaki put kada bi osoba podigla glavu da sažvaće, konobar bi poprskao njeno ili njegovo lice parfemom. Često bi večera proticala uz zvuke klasične muzike.
Iako je Mussolini prihvatio određene elemente futurističke gastronomije i nastojao ih proširiti na čitavo društvo u Italiji, ova kuhinja je dočekana sa mnoštvom negodovanja i podsmijeha, tako da sve do početka ‘90-ih godina prošlog vijeka nije dobila podršku javnosti.
Nepotrebno znanje
