CRVENI KARTON - Srpsko - srpski rat
Ilustracija Jelena Žilić, iz knjige „Žene BiH“
Braćo Srbi i sestre Srpkinje, vidjeste li ovog belaja, ovog srpsko - srpskog rata nakon izbora u Srbiji. Ko bi rekao da se milozvučni epiteti, kao što su „krezubi balvani“ i „republika šumska“ mogu pisati i na ćirilici. E pa, mogu. Iznenađenje? Kako za koga.
Piše: Milkica Milojević
Nije to iznenađenje za metuzaleme koji pamte devedesete, kada je Beograd bio „glavni grad zemlje koja nije u ratu“, dok je Srpčad s onu stranu Drine ginula i ubijala svoje bližnje. Pod komandom Beograda.
I neka mi ne zamjeri „ćaršija na sve četiri strane“, neka mi oproste čitaoci koji ne čitaju ćirilicu, ali moram. Namjestilo se.
Uostalom, nije da srpsko – srpski (post)izborni rat nije uticao na „nesrpski“ entitet BiH: recimo na prodaju kifli i torti i na lupanje izloga u Džamijskoj ulici usred Sarajeva. Da ne spominjemo društvene mreže i komentatore koji su, na osnovu izbora u Srbiji, veleumno zaključili da je „suživot u BiH nemoguć“.
Elem, da podsjetimo neupućene, mada je teško da takvih ima, šta je bio, što bi se školski reklo, uzrok, a šta povod ovog verbalnog rata.
Sve je počelo kad se Aleksandru Vučiću prohtjelo da pobijedi na još jednim izborima, na kojima, formalno, nije ni učestvovao. A raštimovana opozicija srbijanska je ozbiljno povjerovala da je to prilika da bar uzdrmaju Vučićevu autokratiju.
Ono o zarobljenom izbornom procesu, krađama epskih razmjera, zloupotrebi javnih resursa u predizbornoj kampanji vladajućih i opoziciji „s koca i konopca“, građanima Bosne i Hercegovine ne treba posebno objašnjavati. Sve to imamo i kod kuće.
Zakuvalo se oko Beograda. Znao je Vučić da mu ne prijeti nikakva opasnost u Žitorađi ili Crnoj Travi i da je najveća koncentracija „domaćih izdajnika i stranih plaćenika“ u velikim gradovima, na čelu sa prijestolnicom.
Valjalo je, dakle, dovesti pojačanje: iz „unutrašnjosti“, ali i iz Republike Srpske.
Da većina građana Republike Srpske, uz državljanstvo BiH, ima i državljanstvo Republike Srbije, nije nikakva tajna. I da shodno tome mogu učestvovati na republičkim, ali ne i na lokalnim izborima, takođe se zna. Kao što se zna da većina ljudi iz Srpske sa pasošem Srbije to pravo ne koristi. Izuzetak su najviši zvaničnici, poput Milorada Dodika, koji, dok vlada u BiH, od glasanja u susjednoj državi pravi spektakl. Ali, to je već druga priča.
E sad, koliko su „sendvičari“ dovezeni autobusima zaista uticali na rezultat beogradskih izbora? Teško je procijeniti.
Nit su organi vlasti Republike Srbije utvrdili ko je stvarno stanovnik Beograda, koji tu živi, radi i noćiva, pa shodno tome ima i pravo glasa na lokalu, nit je opozicija ičim dokazala svoju tvrdnju o hiljadama birača, koji svoje „mjesto boravka“ nisu mogli naći ni uz pomoć gugl mapa.
U svakom slučaju, u priču o 40.000 „Beograđana“ iz „republike šumske“, navodno presudnih za rezultate izbora, nisu povjerovali ni najzagriženiji protivnici Aleksandra Vučića.
A ima i vrlo ozbiljnih analiza, koje svjedoče da Vučiću nije bilo ni na kraj pameti da „bilda“ beogradsko glasačko tijelo. I da su autobusi iz Republike Srpske, a bogami i iz Crne Gore, bili tek simbolički potez, kojim dokazuje da je on vrhovni komandant, ne samo u Srbiji, nego i u vaskolikom „srpskom svetu“.
Uostalom, pobjedu je proglasio dok su s njegove lijeve i desne strane, ponosito kano klisurine, stajali Milorad Dodik i Andrija Mandić. Nominalni lider pobjedničke Srpske napredne stranke je bio negdje u trećem redu.
Ali, vratimo se Beogradu. Postoji osnovana sumnja da je dio, i inače razjedinjene, haotične i politički impotentne opozicije, ušao „u kombinaciju“ sa Vučićem, koji im je obećao da se „neće previše truditi“ da zgrabi vlast u Beogradu. Pa su se zajebali.
Dobro, zajebali su se i u mnogim drugim stvarima, ali kako to priznati? Nikako.
Pa su se opozicionari beogradski samoproglasili „elitom iz kruga dvojke“, znate onog famoznog epicentra u centru Beograda. I sa te pozicije su osuli paljbu na „sendvičare iz republike šumske“. Kao, oni su, nesretnici, krivi za poraz opozicije u Beogradu. I za grotesknu situaciju, u kojoj „ključ“ za formiranje vlasti u prijestolnici drži Branimir Nestorović, onaj doktor ravnozemljaš i antivakser, koji je kovid proglasio „najsmješnijim virusom“. Ali, valjda je i on iz „kruga dvojke“.
Elem, tako je krenuo srpsko – srpski rat tastaturama.
Beogradska „elita“ je slala intelektualne poruke tipa: „serem vam se u zavičaj“, „prekodrinska rusofilska smrdavila“, „stoka krezuba i nepismena“, „balvani“, „usrani entitet“...
Pa i onu koja je, očekivano, izazvala najviše bure: „Da li to hoćete da u Srbiji napravite novu Srebrenicu?“
Među vaskolikim braniocima Srba iz BiH i majčice Republike Srpske, koji su se zadali da odgovore na „pljuvačinu umišljene beogradske opozicije“, ne nađe se nijedan dovoljno razuman.
Da prekine ovu neprimjerenu komunikaciju.
Da na nepodopštinu odgovori u stilu „nije genocid u Srebrenici tema za prepucavanja na mrežama.“
Ili da bar „intelektualnu elitu“ srpsku podsjeti da je Beograd, čak i geografski, mnogo bliže Srebrenici nego Banjaluka.
Nije se toga našlo, ali se našao, javnosti od ranije poznat Saša Trivić, prvi privrednik Republike Srpske, da odgovori: „U Srebrenici smo samo trenirali za vas, spremite se!“
Eto. Poslije se Šaša Trivić, proizvođač kifli i vlasnik pekare s početka naše priče, pokajao što mu je tastatura bila brža od pameti, čak se i javno izvinjavao. Ali, avaj. Mnogi osnovano sumnjaju da je to pokajanje uslijedilo samo zato što se čestiti pekar prepao da će mu propasti biznis u većem dijelu BiH.
Nakon svega, Vučić je pomilkio prekodrinsku braću riječima: „Dobro, što napadate mene i Dodika, ali što napadate naš narod iz Republike Srpske“.
I eto, on opet ispade spasilac i ujedinitelj.
Bože blagi, sve se uklapa: i „Srbija protiv nasilja“ koja nasilno kidiše na Skupštinu Beograda, i Dodik koji opoziciju u Srbiji unaprijed proglašava izdajnicima, i antivakser Nestorović koji ima „ključ“. I jedini, nezamjenjivi, sveprisutni gospodar Vučić.
A Srbi i Srpkinje, „intelektualci“ i „šumnjaci“, nek se valjaju u blatu, nek vade oči jedni drugima, nek ratuju! Ko im šmirgla uši! Za ratovanje oni i služe.
I zato, u pamet se braćo Srbi i Sestre Srpkinje, na sve četiri strane.
Jer, biće izbora u Srbiji još sijaset.
Kupiće Dodik, Stevandić i Nešić, nekretnine u „krugu dvojke“, ako već nisu.
Priznaće Vučić Kosovo, pa će onda po „Pinku“ pričati „nisam ja, majke mi“.
Zgrabiće „intelektualna opozicija“ svako parče vlasti koje im bace.
Popeglaće Saša Trivić odnose sa poslovnim partnerima u Federaciji BiH, čim se malo zaboravi „ovo oko Srebrenice“.
A ostarjeli alumniji Univerziteta u Beogradu, kojih ima od Triglava do Đevđelije, dobro će razmisliti kad će, sljedeći put, kročiti u grad svoje mladosti. Koji je, onomad, zaista bio intelektualna prijestolnica Balkana.
Kolumne „Crveni karton", u sklopu serije „Impuls semafor“, objavljujemo u saradnji sa Fondacijom „Fridrih Ebert“ u BiH)
