Ovim izrazom označava se posljednji ili jedan od rijetkih preostalih predstavnika neke grupe, pokreta ili pravca.
Ovim izrazom označava se posljednji ili jedan od rijetkih preostalih predstavnika neke grupe, pokreta ili pravca. Istorijat ovog izraza veoma je zanimljiv. Nastao je u životu, u stvarnosti, potom je prešao u književnost, a iz nje ponovo u život i živu jezičku praksu. Istorijski zapisi govore da su Mohikanci nekada bili veoma poznato indijansko pleme. U XVII veku, u vrijeme holandske, britanske i francuske kolonizacije današnjih područja Kanade i sjevernih dijelova Amerike, još su bili brojni i snažni, ali su ih kasnije bijeli doseljenici postepeno potiskivali sa njihovih vjekovnih staništa dok konačno nisu potpuno uništeni. Posljednji Mohikanci izumrli su u jednom indijanskom rezervatu u državi Konektikat još u XIX veku. Tužnu sudbinu mohikanskog plemena literarno je oslikao američki pisac Džejms Fenimor Kuper u romanu “Posljednji Mohikanac”, objavljenom 1826. godine. U Kuperovom romanu ukazuje se i na jedan od stvarnih uzroka propasti mohikanskog plemena – alkohol (“vatrena voda”). Kako svjedoče i hronike iz tog vremena, doseljenici su za rum i viski kupovali zemlju od Indijanaca, koji su tako potisnuti daleko od obale u brda, gdje su potpuno uništeni. Iza njih je ostala samo legenda o nekadašnjoj moći i slavi i izraz posljednji Mohikanac, koji je iz romana Džejmsa Kupera prenesen u svakodnevni govor.
Impulsportal
